قربون مست نگاهت
قربون چشمای ماهت
قربون گرمی دستات
صدای آروم پاهات

چرا بارونو ندیدی
رفتن جونو ندیدی
خستگیهامو ندیدی
چرا اشکامو ندیدی

مگه این دنیا چقدر بود
بدیهاش چندتا سحر بود
تو که تنهام نمیذاشتی
توی غمهام نمیذاشتی

گفتی با دو تا ستاره
میشه آسمون بباره
منم و گریه ی بارون
غربت خیس خیابون

توی باغچه ی نگاهم پر گریه پر آهم
کاشکی بودی و میدیدی همه ی گلاشو چیدی
تموم روزای هفته که پره غم شده رفته
من و گلدونت میشینیم فقط عکساتو میبینیم

روز پنج شنبه دوباره
وعده ی دیدن یاره
روی سنگ سردی از قبر
میریزه اشکای خستم
تا که قاصدک دوباره
خبری ازت بیاره
با یه دسته گل ارزون
پیشتم من زیر بارون

بی تو تنها گریه کردم تو شبای بی ستاره
انتظار تو کشیدم تا که برگردی دوباره

در غروب رفتنت ، لحظه هایم را شکستم
زیر بارون جدایی با خیال تو نشستم

پشت شیشه روز و شب ، دل به بارون می سپارم
من برای گریه هام ، چشمه ها رو کم می یارم

انتظار با تو بودن منو از پا درمیاره
ترس از این دارم که بی تو ، تا ابد چشام بباره

گریه کن تا اشک چشمات بریزه رو تن بارون

مثل بارون که تو دریا گم میشه راحت و آسون

منم و عشق و نگاهت ساده از غمت گذشتم

هرچی از نگفته ها بود گوشه ی دلم نوشتم

روی این بلندی غم وایسادم شاید بیفتم

بغض مرگه توی سینم تو مقصری عزیزم

گله ی کار دل من هرچی هست از تو ا یا من

یا کمی حوصله از تو یا کمی فاصله از من

از دو چشمی که نجیبه گلگی یکم عجیبه

به لطافت ستاره ست اما دستام بی نصیبه

همیشه گریه ی چشمات یه سوال بی جوابه

واسه تو اگر یه راهه واسه من فقط عذابه

از دو چشمی که میریزه خنده های عاشقونه

نمیدونم غم و غصه است یا که لحظه ی جنونه

روی این بلندی غم وایسادم شاید بیفتم

تو مقصری عزیزم آره تو، همین که گفتم

اگه بدونی من چقد دلم تنگ شده
همه ی دلخوشیم همین یه آهنگ شده
در نمیاری اشک من احساسی رو
بغل نمیکنی اون که نمیشناسی رو
اگه بدونی این روزا چقد داغونم
چقد مراقب وسایل این خونه ام
دعا کن اون روزای خوبمون برگرده
ببین ندیدنت چقد شکستم کرده
خستم کرده...
اگه بدونی از این خونه میرم چی ؟
اگه بدونی من از غصه پیرم چی ؟
اگه بدونی عکساتو بغل کردم
اگه بدونی من دارم میمیرم چی ؟
اگه بمونی مشکلاتمون حل میشه
همه چی اینجا مثل روز اول میشه
اگه تو مثل سابق عاشق من بودی
برت میگردونم جایی که قبلا بودی

خیلی وقته تک و تنها توی باغی از ترانه
منتظر مثل یه خوبی یه رفیق بی بهانه

توی دنیای پر از گل واسه عالمی غریبه م
میون این همه خوبی این منم که بی نصبیه م

روزگاری زیر بارون روزگاری بیقرارم
جز یه لحظه مهربونی دیگه خواسته ای ندارم

تو کنار من بشینی دل خستمو ببینی
بیای از تو باغ قصه م یه شکوفه ای بچینی

منم اون مترسکی که شدم عاشق کلاغا
واسه من ابد بریدن میون حصار باغا

اخه این صورت زشت و کی به من داده خدایا
ادما رو دوست ندارم عاشق شمام کلاغا

منم اون مترسکی که شدم عاشق کلاغ
 آدما رو دوست ندارم عاشق شمام کلاغا

با تو این پالتوی کهنه مثل ابریشم لطیفه
تن پوشالیه سردم مثل خار گل ظریفه

میدونم ازم میترسی من با این چشمای خسته
چه جوری به دست بیارم دلت و با دست بسته

من با این لباس کهنه صورت ضمخت و زشتم
خیلی وقته تک و تنهام اره این سرنوشتم

ای پرنده های غمگین که از چشای من میترسین
ادما گریه م و دیدن برین از اونا بپرسین

من رؤیایی دارم، رؤیای آزادی
رؤیای یک رقصه بی وقفه از شادی

من رؤیایی دارم، از جنسِ بیداری

رؤیای تسکینِ این دردِ تکراری

دردِ جهانی که از عشق تهی می شه
دردِ درختی که می خشکه از ریشه

دردِ زن هایی که محکومِ آزارن
یا کودک هایی که تو چرخه ی کارن

تعبیرِ این رؤیا درمونِ دردامه
درمونِ این دردا تعبیرِ رؤیامه

...